Jaco on Everest Part VI

26 Apr Jaco on Everest Part VI

Jaco’s latest update sees him successfully summiting Lobuche twice as he prepares for his assault on Everest. This time we have news in his own words and a short Video

21st April 2016
Dear all,

Jaco returned safely back to Everest Base Camp on Monday after having summited Mount Lobuche twice! Please find an excerpt of his diary below (original Dutch version below).

“Hi everyone,

A couple of days no contact but here a kind of copy of my diary.

Here I am, lying in my sleeping bag on the summit of Mount Lobuche at an altitude of 6119 meters, and I’m emotional. Why? I don’t know. Perhaps because for the first time I feel that I actually have a real chance of making it to the summit of Everest. Of course no time for champagne yet, but boy, I feel so strong at the moment! The last four days were extremely tough and tomorrow we have to descent 1200 meters, to then ascent 600 meters again. In total, we’ll bridge a distance of around 25 kilometres in one day. Yes, clearly, the expedition has moved on to the next phase. Despite feeling great now, I definitely have had my ‘shitty’ moments during the past couple of days. During the first ascent on Lobuche we went from Base Camp to an altitude of 5500 meter. I was going first, but what a terrible weather! Visibility was only 20 meters, it was foggy and snowing, strong winds and around 4pm we already had to get into our tents.

We got up at 6am after a reasonable night and went for the first summit bid. But what a disastrous terrain. The rocks are full with yesterday’s frozen snow and I’m scared! 2000 meter below I see Pheriche and I’m clearly not tracking in a relaxed way. After struggling for an hour I find my rhythm and we continue our journey through very challenging and rocky terrain. Not a single part is flat. But, it can be worse. After having sweated for three hours we have reached the glaciers and we need to start using our crampons. The sun is shining on my back and I feel I’m getting overheated. Don’t be shocked, but the last 300 meters go up, 65 degrees steep! I can’t find my rhythm, also because I’m trying to make pictures in-between and because I’m interviewed four times by the Discovery guys! I’m clearly going to do this differently tomorrow. Finally, at 1pm I’m there, on the top and what a reward! The view is amazing and indescribable! I hope the video clip gives a bit of an impression. But anyways, we’re not done yet, because “walk high, sleep low” is the motto for today and therefore we need to descend all the way to Lobuche Base Camp, 1200 meter down. Unfortunately we’re not alone and at the second rope where I need to lower myself using an arm rappel (place your body weight away from the mountain, let the rope slip through your arm and in that way ‘walk’ down) there’s another group messing around. Because of that, I need to keep myself warm for half an hour whilst waiting for them in the side of the mountain. At the next rope I indicate in a very friendly way that I really need to pass them, and luckily that works. An hour later, at a very steep rocky cliff it goes wrong. Both my feet slip away and with my full bodyweight and backpack I fall on my right elbow and hip. After some cursing I get up and luckily I continued to hold the rope in a reflex. My hip is all right, everything in my right arm is as stiff as can be, but I’m able to move everything, so I give a thumbs up to guide Ritchie. The next part I’ll do abseiling. After a descent of a little more than 3 hours I’m entering Base Camp, I take of my shoes, see that I have two blue toes and take a couple of mugs of soup.   

The next day is a rest day … in order to climb the same peak another time today, but then all the way up from Base Camp. Just as a comparison – last night I slept 100 meters above Mont Blanc and I am going straight to the top of Mount McKinley. And by the way, it snowed last night. At 6.10 I’m having my backpack on and at 6.15 I know the ice skating ring is a fact – this is not going to be fun L. Also because we can hardly find our way and it seems we’re covering twice the distance. I’m slipping a couple of times but quickly I recover. Of course we’re also passing the spot where I slipped yesterday but after having been treated by Tracee (our expedition doctor) everything is OK with the exception of being stiff. It’s tough, especially the ice wall that is extremely steep. But then, suddenly, we’re there! Again on the summit of Mount Lobuche, no view, a high heart rate and out of breath. But after 3 minutes I’m organizing my tent (yes, we’re staying overnight on the top with 5 tents in-between 3 crevasses), melting snow to make tea, is my heart beat around 75, I don’t have a headache anymore and I realise that this extreme acclimatisation program seems to be working. Tomorrow we’ll be descending again (don’t slip!) back to Everest Base Camp, for a couple of days rest, if all goes well.

Jaco”

“Hoi allemaal,

Een paar dagen geen contact maar hier dan een soort van kopie uit mijn dagboek.

Daar lig ik dan in mijn slaapzak op de top van Lobuche op een hoogte van 6119m en ik ben emo. Waarom? Geen idee, misschien wel omdat ik voor het eerst het gevoel heb dat ik een kans maak het te gaan halen. Uiteraard nog geen champagne maar wat voel ik me op dit moment sterk! De afgelopen 4 dagen waren extreem zwaar en morgen mogen we nog ff 1200 meter dalen en er weer 600 stijgen en leggen we denk ik een kleine 25 kilometer af. Ja, de expeditie heeft duidelijk zijn volgende fase bereikt. Ondanks dat ik me dus top voel, heb ik meerdere shit-momenten gehad afgelopen dagen. Tijdens de eerste beklimming van Lobuche klommen we van het Basis Kamp naar 5500 meter, ik voorop, maar wat een takke-weer. Slechts 20 meter zicht, mist, sneeuw, wind en tegen 4 uur de tent in.

Om 6 uur op na een OK nacht en lopen we die top voor de eerste keer op. Maar wat een k…te terrein. Alle sneeuw van gisteren zit vastgevroren aan de rotsen en ik ben bang! Onder mij zie ik Pheriche hetgeen 2000m lager ligt en ik loop totaal niet ontspannen. Na een uur ploeteren vind ik mijn ritme en klimmen we door zeer uitdagend rotsterrein gestaag door. Niet 1 stuk is vlak maar het kan nog erger. Na 3 uur zweten bereiken we de gletsjers en gaan de stijgijzers aan. De zon staat vol op mijn rug en heb het gevoel dat ik oververhit raak. Schrik niet, maar de laatste 300 hoogtemeters gaan 65gr steil! Ik kan geen ritme vinden, mede omdat ik ook foto’s wil maken en 4x word geintervieuwd door Discovery, wat ik morgen dus ff niet ga doen. Tegen één uur is het dan toch zover: ik sta op de top en wat een beloning! Dit uitzicht is niet te beschrijven en ik hoop dat het filmpje het laat ziet. Maar goed, we zijn nog niet klaar want “hoog lopen (klimmen), laag slapen” is het motto vandaag dus moeten we helemaal terug naar het basiskamp 1200m lager. We zijn helaas niet de enigen en bij mijn tweede touwlengte waar ik middels een arm-rappel (je gewicht voorover hangend de berg af en het touw door je arm laten glijden) mij van de berg laat zakken. Zit een andere groep te klungelen en moet ik mijzelf een half uur in de bergwand warm houden – ik word gek! Bij het volgende touwpunt geef ik zeer vriendelijk aan dat ik er toch echt langs moet hetgeen lukt. Bij een steile rotswand een uur later gaat het echter mis. Mijn beide enkels glijden onder mijn lichaam weg en ik knal met mijn volle gewicht en rugzak bovenop mijn rechter elleboog en heup….  Na wat vloekwerk krabbel ik op en heb ik in mijn reflex gelukkig het touw nog vast. Mijn heup is OK en alles in mijn rechterarm is stijf. Maar ik kan alles bewegen, dus duim omhoog naar gids Richie en dit stuk maar even abseilen. Na iets meer dan 3 uur dalen loop ik het kamp binnen, gooi mijn schoenen uit, constateer 2 blauwe tenen en neem een paar koppen soep.

De dag erna rusten we uit….  om vervolgens dus vandaag de top nog een keer te beklimmen maar dan helemaal van het basiskamp. Even een kleine vergelijking: ik heb dus vannacht geslapen 100m boven de Mont Blanc en ga direct naar de top van Mount MC Kinley, en o ja, het heeft flink gesneeuwd vannacht. Om 10 over 6 heb ik mijn rugzak op en om kwart over 6 weet ik dat de ijsbaan weer een feit is: dit wordt niet gaaf! Mede omdat  de route amper te vinden is en we voor mijn gevoel de afstand 2x afleggen. Een paar keer glij ik weg maar herpak ik mijzelf weer snel. Uiteraard passeren we ook de plek waar ik gisteren onderuit ging, maar na behandeling van Tracee (onze dokter) gisteren is alles ok, buiten het feit dat mijn elleboog nog wat stijf is. Ik merk dat het zwaar is en vooral de ijswand die nog steeds loodrecht omhoog gaat. Maar dan ineens zijn we er! Weer op de top van Lobuche, geen zicht, een pittige hartslag en ik ben kort van adem. Maar 3 minuten later ben ik mijn tent aan het inruimen (ja, we slapen op de top met 5 tenten tussen 3 gletsjer spleten..) smelt ik sneeuw voor thee, is mijn hartslag rond de 75, heb ik geen hoofdpijn en realiseer ik me dat dit loodzwaren acclimatisatieprogramma zijn vruchten afwerpt.

Morgen dus afdalen (niet vallen) en terug naar Everest BC voor een paar dagen rust, als het goed is.

Jaco”